Unha tarde de outono, xa hai anos, paseando por Santiago, atopei a Novoneyra pola rúa. Comezamos a falar e transmitiume a súa melancolía por non poder estar no Courel polo castañal, quizais a estación, e niso coincidimos daquela, máis fermosa nos outos cumes. Agora, tanto tempo despois, comprendo o seu pesar por non poder estar alí polo castañal, sentindo o bombo a dar voltas riba do lume, bebendo o viño novo, enchendo os ollos da cor das follas.
Subscrever:
Enviar feedback (Atom)
Sem comentários:
Enviar um comentário