POR TERRAS DE LEMOS II

Máis enlaces sobre a visita a Terras de Lemos o día 5 de Maio. Aquí, fotos e o enlace co Instituto Río Cabe de Monforte.

O ULTIMO BRINDEIRO

Cantar que me serviu de inspiración. El é o último. Estes son os tempos d@s "últim@s".

NOVAS NARRADORAS GALEGAS

O ano pasado, xa tiven a honra de participar no xuri que premiou un magnífico e desacougante relato escrito por unha moza que comezaba a súa andaina literaria.

Este ano, a gañadora volveu ser outra moza, á que lle mando a miña noraboa. Foi co Manuel Murguía como comecei nisto e teño unha especial querencia por Arteixo, tanto polo que supuxo para min literariamente como polo ben que alí me trataron sempre. Este premio Manuel Murguía de Arteixo é un exemplo de organización, o mesmo cando o coordinaba Quique Rabunhal como agora que o coordina Julio Mancebo.

O futuro é delas. O futuro da lingua, e o futuro da literatura, tanto desde o punto de vista da escrita coma desde o da lectura.

POESÍA CONTRA A IGNORANCIA

Lingua proletaria do meu pobo

eu faloa porque si, porque me gusta

porque me peta e quero e dame a gana

porque me sae de dentro, alá do fondo

dunha tristura aceda que me abrangue

ó ver tantos patufos desleigados,

pequenos mequetrefes sen raíces

que ó pór a garabata xa non saben

afirmarse no amor dos devanceiros,

fala-la fala nai,

a fala dos abós que temos mortos,

e ser, co rostro erguido,

mariñeiros, labregos da linguaxe,

remo e arado, proa e rella sempre.

Eu faloa porque si, porque me gusta

e quero estar cos meus, coa xente que sufren longo

unha historia contada noutra lingua.

Non falo prós soberbios,

non falo prós ruíns e poderosos,

non falo prós finchados,

non falo prós estupidos,

non falo prós valeiros,

que falo prós que aguantan rexamente

mentiras e inxusticias de cotío;

prós que súan e choran

un pranto cotián de volvoretas,

de lume e vento sobre os ollos núos.

Eu non podo arredar as miñas verbas de

tódolos que sufren neste mundo.

E ti vives no mundo, terra miña,

berce da miña estirpe,

Galicia, doce mágoa das Españas,

deitada rente ó mar, ise camiño...

ESTIRPE MOREIRAS

Magníficas as fotografías de Juan Pablo Moreiras, descendente de Eduardo Moreiras, autor da obra Primavera no Lor.

TRES DE CEN

Comenta Brétemas un artigo de Anxo Lorenzo no que se fala do "pacto lingüístico" e nas características que ten segundo Lorenzo. Nun párrafo fala do principio de individualidade: que cadaquén utilice a lingua da súa preferencia nas comunicacións non institucionalizadas.

Aparte das políticas que se leven a cabo ó redor da lingua, é aquí onde, ó meu parecer, se está a perder a "batalla". Por pouco ou moito que poida facer a Administración, ela non pode obrigarlle a un pai a falarlle galego ó seu fillo.

Eu crieime sen televisión en galego, sen prensa en galego (gustaríame saber cántos xornais publicarían artigos en galego se desaparecese a subvención), e case sen ensino en galego. Na familia, sempre fomos e seguimos a ser galegofalantes. Meus avós faláronlle ós meus pais en galego, e eles a nós en galego. E cos amigos sempre falabamos en galego, aínda que logo houbese ensino en castelán e con libros de texto en castelán, televisión en castelán, universidade en castelán, etc.

Hai días estiven en institutos galegos, e ó facer a Pregunta a mozos e mozas de doce, trece, catorce anos: ¿Cántos falades galego habitualmente entre vós? A resposta foi contundente nos dous institutos: de uns CEN que había no salón de actos en cada instituto, levantaron a man TRES.

Se, entre outros, as parellas que teñen fillos e están na franxa de idade entre trinta e cincuenta anos, non lle falan en galego ós fillos e conservan esa cadea de transmisión, non hai nada que facer. Que non se lea en galego xa non sei se será algo perdido, mais, polo menos, que non deixe de falarse.

POR TERRAS DE LEMOS (I)

Aplicándome na tarefa:

Medo escénico:

Con Vicente Docasar, Director do Instituto Daviña Rei, e varios profesores, o luns 5 de Maio en Monforte: