XII FESTIVAL GOSPEL & NEGRO SPIRITUALS

Coma todos os anos, toca asistir ao festival de gospel e espirituais negros que organiza o Concello de Madrid.

Este ano, para abrir boca, verei como cantan dos do mississippi e se seguen tan en forma como a primeira vez que os vin. Logo, verei como queda o gospel coa steel guitar.

LECTURAS PENDENTES

Logo de rematar novela, amontóanse as lecturas pendentes. A algunha xa comecei a meterlle o dente. Entre outras, agardan por min:

Corredores de Sombra, de Fernández Paz.

A sombra descalza, de An Alfaya.

Spam, de Francisco Castro.

A triloxía de novelas de Samuel Beckett (Molloy, Malone morre e O innombrable). Xa comecei con Molloy, que vexo con ledicia que xa se pode ler en galego.

Neve, de Pamuk.

A muller xusta, de Sándor Marai.

Tamén toca a relectura dun dos meus libros de cabeceira, tres relatos xuntiños de Melville nunha edición de Cátedra ( o Bartleby, Benito Cereno e Bily Budd).

PUNTO FINAL

Logo dun ano de traballo, de loxística, notas e escritura, veño de rematar unha novela.

Estou ledo, coa satisfacción do deber cumprido. Distraeume de outros compromisos nos que estaba metido, e agora repousa no caixón, coas palabras a voar aínda coma po no aire do cuarto. Hai que deixar que ese po asente antes dunha nova lectura.

Agora, uns días tranquilos, novo caderno de tapas duras, novos rotuladores azul e vermello, e outra vez a loxística, a superación de atrancos, a dura conquista do cume que resiste con unllas e dentes.

Entre as cousas que pagan a pena, esta é unha delas.

TITULAR RECHAMANTE

As raíces da dobre moral.

Díaz y Díaz revela a vida sexual da Igrexa na idade media

O catedrático galego narra os intentos dos abades para tratar de prohibir a sodomía cos animais do clero.

A isto chámaselle un bo titular, Maré, si señor. Podemos xogar ao que xogaban nun programa de Telecinco cos titulares dos xornais. Supoño que o xornalista quere dicir que os abades tentaban prohibir a sodomía do clero cos animais, e non a sodomía cos animais do clero. Aínda que calquera sabe...

NOVELAS DE 120 FOLLAS

Escoitando pola internet o outro día unha das tertulias do Consello da Cultura, comentaba Dolores Vilavedra a pouca extensión das novelas que se publicaban ultimamente en galego, fronte a outras novelas en castelán de longa extensión e gran acollida, e que 120 páxinas lle sabían a pouco. A min tamén me saben a pouco e coincido con ela.

Non podemos escribir novelas de trescentas páxinas? Ou de seiscentas, como o libro de Murakami que estou a ler? Isto, claro, salvando as setecentas do última novela de Manuel Rivas.

Por exemplo, veño de mercar na Galería Sargadelos da rúa Zurbano, que me queda preto do traballo, a última novela de Francisco Castro, Spam, que devezo por ler, xa que disfrutei dabonda con Xeración Perdida. Teño que dicir que esperaba unha novela máis longa e que quedei algo decepcionado polas súas 120 páxinas. Xa sei que a extensión non ten que ver coa calidade e hai moitos exemplos disto, pero que queren que lles diga, agardaba máis literatura dun autor que sigo con interese, tendo en conta, ademais, as bases do premio que gañou, que coido falan dun mínimo de 150 páxinas para presentar unha obra. Tamén sei que non é o mesmo unha páxina dun libro que a dun folio presentado a concurso, pero semella que neste caso o presentado a concurso se estirou bastante. E moito ollo, que ninguén colla isto por onde non se debe. O que pasa é que devezo por ler máis dos autores que me parecen bos, só iso.

EXEMPLO ILUSTRATIVO

No último número da revista Que Leer pódese apreciar a diferencia entre o tratamento da literatura en lingua catalana e a literatura na nosa lingua.

Dúas páxinas cumpridas para Cataluña, e menos de media páxina para Galicia.

¿Somos peores escritores que os catalanes?

ATENDER Á NATUREZA

Coa chegada do último furacán a México, unha muller salvou de morrer afogados ós veciños grazas ás formigas. Observou como as formigas fuxían en fileira cos ovos nas mandíbulas buscando un lugar alto, lonxe do formigueiro do chan. A muller avisou ós veciños da vila e todos poideron fuxir antes da chegada das inundacións.

Está claro que atender á natureza salvoulles a vida. Estamos esquecendo este tipo de avisos da natureza, estamos esquecendo o xeito de interpretalos. E interpretalos a tempo pode salvar vidas.

DESCRÉDITO DO ARGUMENTO

Uno de los rasgos más lamentables de la literatura actual es el descrédito del argumento, el desinterés o incapacidad de los autores para plantear unha historia que sea mínimamente original. ¿Qué ha ocurrido para que la invención literaria haya caído en desuso? ¿Por qué ya no hay grandes argumentos? Miguel Dalmau. Revista Qué Leer.

¿HAI DEREITO A ISTO?

TRADUCCION AO CASTELAN DO BRINDO DE OURO

Hoxe recibín unha boa nova. Logo de varios meses de esforzos encamiñados a buscar unha editorial que me publicase en castelán o meu libro O Brindo de Ouro, no que levei algunha doorosa decepción, chegoume un correo electrónico no que me confirman a publicación en castelán do Brindo nunha das principais editorias de LIX en castelán. De momento omitirei os demais datos, por se se torce a cousa. Estou ledo.