POÉTICA OU O QUE NOS QUEDA DOS DEVANCEIROS

Quizaves a poesía sexa a única expresión enteira do home non relativizado nin parcializado. Quizaves por atender, por priorizar unha forma aguda de memoria, conserve, garde algo da esperanza primeira, da vitalidade primeira, que leva a ebriedade do canto, e por estar moi ligada a mocedade conserva aínda un alento de actuante entusiasmo. Non cabe dúbida que a pasión poética ven de algo auroral e ten que ver coa paixón erótica, co impulso comunal e coa herencia profunda, tanto do sangue como da cultura, da lingua propia. Memoria i herencia son expresiós da única permanencia e transmítennos unha forza que rebasa o puro caudal individual. A poesía é algo comunal é insumiso. É un resto da índa non desmentida primeira, cega unidade; e por un intre pon o home ao marxe do medo, inda dentro do medo, e salva como o amor. É unha forma de comunión que tampouco está lonxe do mecanismo interior que desencadea a emoción patriótica. Todo poeta éo primordialmente da súa nación porque il é o ser da memoria inevitable, gardadora e salvadora. É o esclavo poseso da súa língua. É a encarnación viva de esa língua, e nil volven cobrar alento, o alento que tuveron nelas, as palabras e os xeitos da lingua de xeneraciós e xeneraciós pasadas que a falaron e a fixeron única e así tal como é. Por eso, quén non rexeita os frios manipuladores da língua de calquer índole? Os deformadores da patria, os enlatadores da identidade?. Porqué a lingua é sagrada, é o único que queda de tódolos nosos mortos, a única forma de inmortalidade longa. E o poeta é ou debe ser a encarnación viva desa língua. E sabendoó ou sin sabelo con plenitude sempre fala en nome do seu pobo. E calquera ao falar pode ser nise intre o poeta do seu pobo. Claro que o falar pleno xa é o canto máisimo e como dixo aquil poeta tan famoso na miña mocidade “solo a canción riba da terra é a que glorifica e festexa”.

UXÍO NOVONEYRA