26 de março de 2007

MAIS SOBRE HAMSUN

Transcribo un parágrafo do estudio introductorio sobre a novela HAMBRE de Knut Hamsun, que me parece interesante e craro:
* * *
Cuando Hamsun, más de cincuenta años después (de publicar esta novela), estaba a punto de ser juzgado por traición a la patria a causa de su calurosa defensa del régimen nazi que durante cinco años tuvo que sufrir Noruega, contestó de la siguiente manera por escrito a las preguntas formuladas por el psiquiatra nombrado por el Fiscal del Estado:
Yo nunca me he analizado a mí mismo más que forjando en mis libros varios cientos de personajes, cada uno en particular tejido a partir de mi propio ser, con sus defectos y sus cualidades, como tienen todos los seres inventados. En la época llamada "naturalista", Zola y sus coetáneos escribían sobre personas de características muy generales. No necesitaban de esta psicología tan compleja. Las personas tenían una facultad dominante que guiaba sus acciones. Dostoyevski, entre otros, nos enseñó a todos algo más sobre las personas: "Desde que comencé creo que no hay en toda mi producción un solo personaje que presente esa facultad dominante tan absoluta y monocorde; todos carecen de eso que llaman "carácter"; están divididos interiormente, fragmentados; no son ni buenos ni malos, sino las dos cosas, complejos, de ideas y conductas cambiantes. Y así sin duda soy también yo mismo..."

25 de março de 2007

DESCUBRIMENTOS

Veño de rematar a primeira novela dun autor ó que non lera, o novelista Knut Hamsun. A novela leva por título HAMBRE e é moi boa. Xa fun á biblioteca para coller a segunda, PAN (curioso contraste de títulos). E, como me acostuma a pasar cando gusto dun autor, seguro que acabarei por ler a maior parte da súa obra. Non acabo de espertar do meu abraio, sobor de todo cando penso que HAMBRE foi escrita a finais do 1800. Ogallá moitos autores modernos (ou que presumen de modernos ou queren ser modernos) escribisen como escribía este home, este magnífico escritor, aló polo mil oitocentos e pico.
* * *
Quédome, entre outros moitos, con este párrafo:
La detuve.
Estoy trabajando en un artículo, como ya le he dicho antes, repliqué, y en cuanto esté concluido tendrá usted su dinero; se lo aseguro.
Sí, pero por lo que veo, no lo termina nunca.
¿Así lo cree? Es posible que mañana me llegue la inspiración, tal vez esta misma noche. Nada se opone a que sea esta misma noche, y en ese caso mi artículo estará terminado en un cuarto de hora todo lo más. Comprenda que mi trabajo no es como el de los otros; no puedo sentarme y producir cierto número de hojas al día, tengo que esperar a que llegue el momento. Y nadie puede predecir el día y la hora en que va a llegar; ha de seguir su curso.
* * *
Outra cousa que me sorprendeu: logo de recibir o "premio dos premios" no 1920 e ser aclamado no seu país natal, coa invasión nazi pronunciouse a favor de Hitler e caeu en desgraza, para ver, con noventa anos, como morría esquecido e na miseria, logo de ter que pagar ó Estado unha multa que o deixou na ruína.
E xurde en min unha inquedanza. Por que ultimamente comezo a pensar que os autores que máis pegada están a deixar en min son autores con este tipo de "sombras" na súa vida? Agora Hamsun, antes Céline e a súa xenial VIAJE AL FIN DE LA NOCHE, Gide e o seu INMORALISTA, La Rochelle e o seu DIARIO DE UN HOMBRE ENGAÑADO, e suma e segue... Será porque esas facianas de "persoas honestas e incorruptibles", seméllame falsa? Que esa razón inamovible e esa ausencia de dúbidas adoitan ser falsas?

13 de março de 2007

70 ANOS DE LOVECRAFT

Un dos autores que máis influencia tivo en min como lector (coido que lle lin todo ou practicamente todo o que ten publicado en castelán) foi o autor de relatos de terror e "horror cósmico" H. P. Lovecraft. Os seus mitos aínda se moven pola miña cabeza e volvo, xa moi da cando en vez, ás súas narracións, sobre todo ao ciclo de aventuras oníricas de Randolf Carter. Hoxe, os seus relatos resisten máis mal que ben, pois non ten a altura de Poe como escritor, pero na miña adolescencia foi capaz de espertar en min moitos pesadelos. El é un dos culpables de que comezase a ler de xeito compulsivo e iso sempre se agradece.

8 de março de 2007

LEMBRANZA DE CARLOS CASARES

Así era a vida, camarada. Podía chorar toda a noite no teu cuarto, podías preguntarlle a Deus por que tiñan que ser tan acedas as derrotas, por que detrás de cada ledicia presentida había sempre unha hora amarga. Pero Deus non respondía. A súa voz xa tan pequena, iríase desdebuxando máis aínda dende agora. De pouco ía valer que te chamase cada vez que subías as escaleiras de madeira da casa de Chicha evitando ser ouvido polos veciños do primeiro.
CARLOS CASARES. XOGUETES PARA UN TEMPO PROHIBIDO.
Sen dúbida, para min un dos mellores libros da literatura galega. E Casares, un dos grandes das nosas letras. Unha aperta e unha lembranza para el, aló por donde ande, en resposta á convocatoria do blogueiro das Uvas na Solaina e xusta lembranza para quen será un dos nosos clásicos.

27 de fevereiro de 2007

NEIRA CRUZ

O ARMIÑO DORME, libro de Xose A. Neira Cruz, resultou seleccionado entre os dez mellores libros de LIX do 2006 en Venezuela.
É para min unha satisfacción este recoñecemento para un autor dos que considero con máis calidade, dos punteiros, na narrativa galega, xa non digo para mozos, senón en xeral.
NORABOA, XOSE A. e agardo a que veñas por Madrid para tomar unhas cañas e celebralo.

23 de fevereiro de 2007

CANTEIRAS

O DESCONFORTADO: LINGUA E ECOLOXÍA

Verbo de montes perdidos, e de faltas lingüísticas, o das canteiras nos montes do Courel. Aí si que tiñamos poñerlle dentes á linguaxe. No galego de Londres utilizase a expresión: "síntome desconfortado". Sucede que despois da época do Dinosauro e do cambio de goberno, pasouse a unha especie de período de Confort. E a min esa preguiza democrática déixame desconfortado. Se hai unha prioridade lingüística, é a da defensa da natureza, das xentes e as cousas que esa lingua nomea. A sorte da lingua galega radica nesa imbricación ecolóxica coa sorte da terra. Na historia da lingua está a historia da paisaxe e do pobo. A lingua contén as pegadas que os seres humanos deixan no chan. A caligrafía coas curvas do desexo e as liñas quebradas da dor. Tamén a historia de cadaquén. O noso corpo é unha caixa de tipógrafo. As leis son importantes, mais as linguas xermolan, escintilan de novo, na utilidade esencial de nomear a festa e a ferida, a pulsión erótica e a pulsión da morte. Cando somos quen de que se adiante a expresar as crises e os conxuros. O malestar e a esperanza. Por iso, os manifestos copulativos deberían acudir os primeiros, coas verbas de urxencia, ás canteiras ilegais no corazón do Courel.

MANUEL RIVAS.

Por suposto, comparto plenamente as palabras de Rivas.

18 de fevereiro de 2007

MESTRES DO CÓMIC

Ademais de novelas e libros de relatos, gosto dos cómics.

Un dos meus autores favoritos é Luis Royo. Os seus debuxos transpórtanme a lugares fantásticos onde calquera cousa pode acontecer.

Ando a buscar un debuxante de cómics para desenrolar varias ideas. Alguén se anima?

6 de fevereiro de 2007

LOUBANZA DOS TRADUTORES

Comentaba Javier Marías hai uns días a precariedade na que traballan os tradutores, e o empeoramento das condicións dos mesmos polos cambios dos que seguramente terán ouvido falar.
Comentaba que, en algures, ata se fai unha poxa á baixa e o que ofrece mellor prezo queda co traballo.
Moito me parece que, se xa o traballo de tradutor é un traballo mal pagado, agora a calidade das traduccións decaerá considerablemente. É unha mágoa, porque ás veces hai traduccións que son case "miragres". E penso, por exemplo, no que supón traducir algunha obra de Joyce.
Espero que o pulo que está a mostrar a traducción en galego conleve unha merecida e decente retribución e recoñecemento a un traballo de verdadeira dificultade.
Non estaría mal ter en conta o exemplo francés: quen ofrece un prezo pola traducción moi baixo, é rexeitado automaticamente, pois saben o que iso supón: unha menor calidade. Unha peor literatura.

SUXEITO, VERBO E PREDICADO

A literatura debería ser algo máis. Non lles parece?

14 de janeiro de 2007

NEVE

Se queren disfrutar da neve que non cae ou se derrete a moreas noutros lugares, veñan polo Courel. Foto de Luz.