17 de dezembro de 2009

AGOTA KRISTOF: AYER

“Nací en una aldea sin nombre, en un país sin importancia”.
“De todas mis mentiras, esta es la más divertida: cuando te dije cuántas ganas tenía de volver a ver mi país”.
“Uno no puede escribir su propia muerte”.
“Porque es convirtiéndose en un don nadie como se puede ser escritor”.
“No tendré una gran cultura, pero he leído mucho y escrito mucho. Para ser escritor, sólo hace falta escribir. Por supuesto, suele ocurrir que no se tenga nada que decir. Y a veces, incluso cuando se tiene algo que decir, uno no sabe cómo decirlo.”
“El tiempo se desgarra. ¿Dónde reencontrar los territorios borrosos de la infancia? ¿Los soles elípticos coagulados en el espacio negro? ¿Dónde reencontrar el camino volcado en el vacío? Las estaciones han perdido su significado. ¿Mañana, ayer, qué quieren decir esas palabras? No existe sino el presente. Unas veces, nieva. Otras, llueve. Luego hay sol, viento. Todo eso es ahora. Eso no ha sido, no será. Eso es. Siempre. De una vez. Porque las cosas viven en mí y no en el tiempo. Y, en mí, todo es presente.”
Agota Kristof. Ayer.

12 de dezembro de 2009

PRESENTACION DE A TABOA DA HOSPITALIDADE E ENTREVISTA

Diante do sequeiro, foto de Aitor, do Progreso, onde tamén aparece publicada o día 11 de decembro, en Comarcas-Ribeira Sacra, unha entrevista feita por Ana Rodil:
En faena, entre chuvia e fume:
Con Xoán G., autor de O Apalpador:
Pisadores en Froxán:

9 de dezembro de 2009