PALABRAS
As palabras lévaas o vento, din. Falar por falar, comentan. Non estou seguro de que as palabras as leve o vento, de que falar por falar non acabe tendo consecuencias. Porque agora ninguén me dirixe a palabra. Todos me miran mal., fuxen de min coma dun apestado.
Primeiro foi o daquel can no inverno. Pasei cabo da casa do Xaquín e o seu pastor alemán saíu e ladroume. Tiven que liscar para que non me mordese. ¡Menudo susto me meteu! ¡Lobos te coman!, díxenlle. Ao cabo duns días, no bar, entereime de que unha manda de lobos famentos percorrera a vila pola noite fuxindo das neves dos cumes. Do can do Xaquín só apareceu un anaco da correa e o colar coa chapa.
No verán, chamei a Pedro, o electricista, para que me puxese un contador da luz novo. O moi ladrón cobroume todo o día, aínda que só lle levou dúas horas. ¡Se te queimase unha chispa!, díxenlle. Días máis tarde, unha treboada colleu a Pedro arranxando un transformador. Unha descarga deixouno pegado aos cables, totalmente carbonizado.
Agora todos me evitan. Retiráronme a palabra. É por culpa do sacristán, que se foi da lingua. Entrei na igrexa para preguntarlle ao cura canto me ía cobrar pola misa de cabodano do meu pai. Pediume unha cantidade esaxerada e como non a tiña non puiden celebrar a misa. Coido que os veciños se están a xuntar para buscar ao cura. Falan dun estraño cheiro na Casa Rectoral. Como se o tragase a terra. Míranme mal. Todo porque o sacristán escoitou o que lle dixen ao cura, ese cobizoso que cobra polas misas e máis polo seu traballo na oficina de emprego. ¿Que lle dixen? Díxenlle: ¡Que te leve o demo!
Sem comentários:
Enviar um comentário